ای مـاه! ای چـراغ فـروزان راه مـن            ای آشـنـای زمـزمـه و اشک و آه من

ای ماه! رمزی از رمضان در نگاه توست            ای آنکه دیـده دوخـته‌ای در نگـاه من

هر چند می‌روی و وداع تو مشکل است            پیـوسـته بـاد خـاطره‌ات تکـیـه‌گاه من

ای مـاه! دل سـپـردۀ مـهـمـانـی تــوأم            ماهی که گفته است خدا: هست ماه من

ای شاهـدِ سـپـیـدۀ شـب‌هـای انـتـظـار            ای قدر حُرمتِ شب قـدرت، گواه من

بر شانـه‌های تـوبه که سر می‌گـذاشتم            دستی کـشـید پـرده به روی گـنـاه من

یادش به‌خیر، در دل شب‌های قدر هم            زمـزم شـنـیـد زمــزمـۀ گــاه‌گــاه مـن

برگرد و سایه از سر و سامان ما مگیر            باشد که اشک توبه شود عذرخواه من

باران نور آیۀ «لا تَـقـنطوا» کجاست            تا چـتر رحـمتـش بشود سرپـنـاه من؟

ای مـاه! با وداع تو ای کاش بگـذرند            از جرم و از خطای من و اشتـباه من